Samandağ’dan Öğrenci Yazıları

Deprem olmadan önce uyanıktım, lavaboya geçip geri yatağıma uyumak için uzanmıştım. Tam o sırada deprem olmaya başladı biraz sürer ve geçer diye düşündüm, ama öyle olmadı. Kardeşimle aynı yatakta uyumuştuk o gece, hemen kardeşimi uyandırmaya çalıştım ve annemlere seslendim. Annem yanımıza gelip ü zerimize eğilip bizi sardı. Evimizin nasıl depremden dolayı sağ a ve sola eğildiğini 3. katta olduğumuz için çok rahat bir şekilde görüyorduk ve bu korkumuzu daha çok arttırdı. Ben evin yıkılacağını, annemi, babamı ve kardeşimi son kere göreceğimi düşündüm. Yattığımız yerin yanındaki duvardan büyük bir parça kardeşimin üzerine düşmek üzereyken annem kardeşimi çekip üzerine düşmesini engelledi. Deprem durmaya başladığında alt katımızdaki amcamlara seslendik, ama geri cevap vermediler. Onların katına doğru inerken deprem tekrar başladı ve merdiven tehlikeli olduğu için amcamların evine geçmek zorunda kaldık. Amcamların ayakkabılığı düşmüştü kapıyı çok az aralayabildik. Kuzenlerim yere çökmüş ve ağlıyordu. Ben biraz sakinleşmiştim, ama onları öyle görünce sakinliğimi koruyamadım, çünkü hemen apartmandan çıkmamız lazımdı. Ama kuzenlerim, yengem ve amcam olayın şokunda oldukları için hepsi korkudan oldukları yerden kalkamıyorlardı. Sonra bir şekilde çıktık ama hemen çıkmamız gerektiği için terliklerle ve sadece 2 tane mont alıp çıkabildik, aşağı indiğimizde yağmur çok fazla yağıyordu. Yan tarafımızda benzinlik vardı. Hemen oraya geçtik, bizim mahallemizde yıkım olmadığı için bu kadar yıkım olduğunun ve olayın bu kadar ciddi olduğunun farkında değ ildik. Ama belli bir süre sonra dayım bizi almaya geldiğinde ve yolda enkazın altındaki insanların çığlıklarını duyduğumuzda ve arabayı durdurup yakınlarını çıkarmamız için bizden yardım isteyen insanları gördüğümüzde olayın ciddiyetini anlamıştık.