Bir gün sınıfımla birlikte iş ve işçi bulma kurumuna gittik. Orada çalışan bir bayan sınıftakilere meslek yapmayı önerdi. Bizlere meslek yapmanın okula gitmekten daha iyi oldugunu anlatıyor ve bu konuda bizleri ikna etmeye çalışıyordu. Daha dokuzuncu sınıftaydım, ama hedefim belliydi, Abitur’umu yapıp üniversiteye gitmek istiyordum. O gün meslek rehberliği yapan kadın sınıfımdaki bütün öğrencilere teker teker ileride ne yapmak istediklerini sordu. Hepsi meslek yapmak istiyordu. Sıra bana geldiğinde çekindim ve doğruyu söyleyemedim ve ben de diğerleri gibi meslek yapmak istediğimi dile getirdim. Daha sonra sınıf öğretmenimle yalnız konuştum. Ona meslek yapmak istediğimi fakat bundan önce Abitur yapmak istediğimi söyledim. Kendisi beni aşağılarmışçasına: “İstemek herşey değil” dedi.
Bana güvenmiyordu. Buna şaşırmamıştım, fakat o an bunu duymak yine de üzmüştü beni. Umutlandırıcı şeyler, bana destek olmasını dilerdim. Sınıf öğretmenimin genelde yabancılara karsi tutumu böyleydi, önceleri yanlış anladığımı düşünüyordum, fakat geriye dönüp baktığımda bunu kasıtlı yaptığını düşünüyorum. Alman öğrencilerine hep destek oluyordu, birşeyleri başaramayacak olanlar ise hep yabancı kökenlilerdi nedense. Ben de hedefime ulaşmak için herşeyi yaptım ve şu an 13. sınıftayım…yani hedefime ulaşmama çok az kaldı.